Zwarte grachten vreten jonge mannen
als het avondschemeruur is uitgedund
bruggen boegen worden klauwen kaken
feesten dreunen naar hun hoogtepunt
niemand hoort het stom geplons, een snik
schrijft het breken van het laatste iPhonelicht,
een wiel dat draaiend naar de bodem schroeft
de eendenschrik trekt even aan de nacht;
daarin de grachtenrat, ze wacht het water glad
geen weten of besef, stil dromend als het lief
de vriendin, een moeder of wie waar dan ook
– totdat opeens een gat kil hun bestaan doorschiet
eerst als gegons van een verdwaalde ochtendkus
die dan krijsend knapt en als nooit meer schroeit
tot een helse wond, met de afgestorven rand
van verloren hoop – en hun ademloze levenslang,
het doffe weten over dat nooit meer.
De driemiljoenste zelfoverschattende Hazes-mishandelaar komt op.
Zo te zien heeft hij er qua oogwallen echt fucking veel zin in …
Hij gaat een soort van zingen doen, begeleid door een band op teep.
Ga je moeder vastteepen, joh. Haha, humór! Biertje?
Schor geschreeuwd: ‘Hallo [café-, wijk-, plaatsnaam], zin in een feessie?!’
Lauw gejoel. Even aan z’n oortje rommelen. Biertje.
Soundcheck. Alsof er 20 motorzagen worden aangezet. Gillende kinderen.
Geschreeuwd: ‘Oké! Deez is me gouwe ouwe! Hai is voor jullie!!!’
Universeel atonaal sleepintro uit de boxen – kan van alles worden.
Geschreeuwd: ‘Oké [verkeerde naam], laat je horen!!!’
Armbewegingen die passen bij een niet-valide deodorant-test.
Het eerste bier-traytje (leeg) vliegt naar het podiumpje.
Duimen omhoog. En middelvingers.
Overjarige dames gaan aan elkaar hangen – ‘dansen’ op een manier
die ze in 1950 al aanstootgevend vonden en zelfs vandaag best wel
strafbaar zou kunnen (moeten) zijn. Of in ieder geval onder een strakke
deodorantverplichting behoort te vallen.
Geschreeuwd: ‘Oké [correcte naam, sorry!], daar gaat ieieieie!!!’
En dan wordt het ritme van de muziek (het geluid, de geluidsbrei) opgepompt
naar 104 beats per minuut (doenkedoenkedoenke), het volume vliegt door
de pijnlijke 100dB-plusgrens, nog meer wolken toewuivende deodorant-bewegingen,
Schiphol verlegt de vliegroutes … en met een namaak plat-Amsterdams accent is
de zoveelste verkrachting van Bloed, Zweet en Tranen deze Koningsdag een feestelijk feit.
Geschreeuwd: ‘Nederland! Wees trots op je selluf!’
Doenkedoenkedoenke. De lijm van kunstgebitten begint los te laten,
kipfiletjes dribbelen uit de push-up bh’tjes, vijfhonderd meter verder
veronderstelt de oude heer Jansen dat de Canadezen weer langs komen.
Of zouden het nogmaals de tanks van die verdomde Moffen zijn?
Hij pakt zijn stok en gaat grimmig aan de keukentafel zitten wachten.
Doenkedoenkedoenke. Wát zei je?! Doe maar een meterje bier wijfie –
en o facking kut, een Aistie voor de klaine maid die zo rustig zit met
die roodwitblauwe stempels van de Action op d’r smoeltje.
Bij het andere café hetzelfde. In de wijk even verderop hetzelfde.
En in de dorpen hetzelfde – en volgens het tv-journaal ook
in de grote steden hetzelfde … Sponsored by bank en bier en worstenboer.
Lang leve de watwie? Gefeliciteerd met me eige.
Geschreeuwd: Mènsè! Wees een koning!’ Standje Usain Bolt.
Deodorant. Doenkedoenke. Oerwoudblues. Uit je dak, op je plaat.
Goeie manier om de Haagse leugenbende te vergeten.
Doenkedoenkedoenkedoenkedoenke …. ad infinitum.
Je zou het ook zo kunnen zeggen: als dit het nou dus is
waarmee een paar miljoen mensen ‘gezellie en gelukkie wezen’,
waarom zou er dan nog tijd en geld moeten gaan naar opvoeding,
opleiding, cultuur en eh … o ja, identiteit?
Doe gewoon elk kwartaal een Oranjeverjaardag. Doenkedoenke.
Afgeramde buitenspiegel, kromgetrapt fietswiel,
leeggesleurde plantenbak, alles is vogelvrij – boem.
Vele honderden ton vuilnis wordt door goedwillende, ondanks
de pislucht veelal witlachse en ten zuiden van Marokko geboren
en getogen Middellandse Zee-zwemmers opgeruimd. Mazzelpikkies.
Hullie een jobbie, wij een uitkering. Volgende week effe Mallebelja doen.
En ken die klereherrie nou uit?! De klaine maid mot slapen – ze hep rooie
vlekken van die stempelzooi – en wij motten de voetbal kijken. Teringtyfus.
Wat is dat voor een geluid
scherpe heisa bij de buren.
Dit gaat dwars door alle muren
komt het uit de hoek van Zuid?
Het zijn kogels door een ruit
B-boys staan ze af te vuren.
Het zal nog maar even duren
of de scotoes rukken heftig uit.
Vroeger bonje, kon je tanden rapen
de stad is nu één grote schietsalon
aan elke hand een werkend wapen
met in het gebruik veel vakjargon:
‘Ze willen dat jij direct gaat slapen
want je bent een palla coke bazon.’
De kast staat lomp en eikig op de stoep.
Driehoog is zo’n zestig treden zweten.
In elk oog toont ze gammel, stompig oud
en looiig ook, ze wil hier niet naar boven.
Nauwelijks reeds verzet op de luie eerste,
die zijn doorgaans ruim en hoog gebouwd.
De kast bonkt wel – als een dof beloven
dat het grote gevecht nog komen moet
halverwege in de bocht van de tweede trap
bijt de kast zich wild in touw en tree
schopt moeten in gestucte muren en hecht
zich krakend juichend aan de leuning vast.
Wat gekietel aan de kastkont wil niet helpen
een klopje op de kale rug, dan een flinke douw.
De spiegeldeur moet overleven – met de kast
speelt zij die schoonheid heel slim uit, als vrouw.
De derde trap zit venijnig in het kastcomplot,
een poot breekt, treden grijpen naar het spiegelvlak.
Terug naar twee en daar is dan het winstidee:
niet meer lijden door kast en deur te scheiden.
Zo is het meubel uitgedeurd en laat zich willoos tillen
er is zowaar wat vreugde na het trapgatleed.
Als een verzetje gaat het nu gezwind omhoog.
De spiegeldeur komt later – blozend, licht bezweet.
Keurig in de verste kamerhoek staat ze daar
met de deur die klemt maar toch wil sluiten,
voor haar man de eigenaar geen groot bezwaar.
Het zachte rinkelen van de glazen heeft wel wat.
Deed zijn lopen het, die hete leiding van het bad,
of was de gelijmde poot te pover? Op een zomernacht
trekt iets de zware spiegeldeur traagjes heel wijd open
en valt de kast met kristal en al grinnikend voorover.
Ronduit bozig links staat rechts
en erg link rechts roert zich flink
hoekig achter de ME. Met een linie
of twee kan het kruispunt overleven.
Vredig danst de bovenleiding
in de zon. Blauw zwaailicht vlekt
glinsters op de wissel waar net
wat klappen en de druppels vielen.
Lijn 10 was al omgeleid.
Er is over en weer in het lenteweer
veel boe en bah en grauw geloei
– net een potje straatvoetbal uit de tijd
dat Cruyff nog knaapje was. Tegen te veel
uit de andere buurt. Vuile stinkerds.
Een vrouw met Adiddas-kont
zeult zwetend aan haar Aldi-tas,
trekt koud en kwaad met arm
en mond. Geurend spul om te boenen,
bonus-negerzoenen en een handgranaat.
Geef ze allemaal een lijntje hijgt
ze bovenaan de trap – dit kutkabaal
is alleen maar dom gelul
en slecht voor Sjon zijn handel.
