Zwarte grachten vreten jonge mannen
als het avondschemeruur is uitgedund
bruggen boegen worden klauwen kaken
feesten dreunen naar hun hoogtepunt
niemand hoort het stom geplons, een snik
schrijft het breken van het laatste iPhonelicht,
een wiel dat draaiend naar de bodem schroeft
de eendenschrik trekt even aan de nacht;
daarin de grachtenrat, ze wacht het water glad
geen weten of besef, stil dromend als het lief
de vriendin, een moeder of wie waar dan ook
– totdat opeens een gat kil hun bestaan doorschiet
eerst als gegons van een verdwaalde ochtendkus
die dan krijsend knapt en als nooit meer schroeit
tot een helse wond, met de afgestorven rand
van verloren hoop – en hun ademloze levenslang,
het doffe weten over dat nooit meer.
Amstel Hotel.
Blijburg – © FIvR.
